Benjamin Niemeijer

On 15 August 2023, the Court of Appeal of The Hague (”CoA”) rendered its decision in the PI proceedings between Bristol-Myers Squibb Holdings Ireland Unlimited Company (“BMS’’) and Sandoz B.V. (“Sandoz’’), Centrafarm B.V. et al. (“Centrafarm”) & Teva B.V. et al. (“Teva’’). The CoA is of the preliminary opinion that EP 1 427 415 B1 (“EP 415”) makes the technical effect plausible, allowing post-published evidence to be taken into account. The CoA comes to its finding after the Enlarged Board of Appeal (“EBA’’) handed down its decision in G2/21. The likelihood of EP 415 being held valid in the pending final relief proceedings is high and therefore a PI against the generic companies is granted. Making this case of particular interest is that two out of the three CoA Judges are also Appeal Judges in the UPC. This case may show the position the UPC may take on plausibility. BMS is the owner of EP 415 and of SPC no. 300500 based on this patent (“SPC”). EP 415 was in force in the Netherlands until 16 September 2022. The SPC relates to apixaban or pharmaceutically acceptable salt forms thereof (marketed by BMS as Eliquis®) and is in effect from 17 September 2022 until 19 May 2026. What preceded  The first apixaban case in the Netherlands was the PI proceedings between BMS and Sandoz. The Provisions Judge of the District Court of The Hague (“PI Judge” rendered his decision on 10 May 2022. According to the PI Judge, there is no inventive step due to lack of plausibility and therefore a good chance that the patent (and the SPC) will be held invalid in final relief proceedings. A PI against the sale of generic apixaban by Sandoz was denied. No appeal was filed. On 23 March 2023 the EBA decided case G2/21 on plausibility. It considered three questions about the circumstances in which it is permissible to rely on post-published evidence of a technical effect in support of inventive step. The EBA provides guidelines on whether or not to consider post-filed evidence. The new PI proceedings After the EBA ruling, BMS filed another interim relief proceedings against Sandoz and against Centrafarm. BMS requested the PI Judge to grant a PI against both generic companies, alleging infringement of the NL part of EP 415 and the related SPC. The key question was whether the G2/21 decision changed the position taken in the earlier preliminary judgement given on 10 May 2022 and what the standard of plausibility should be in the Netherlands for taking into account post-published evidence. According to the Provisions Judge, the G2/21 decision does not change the application of the concept of plausibility, as the EBA embraces the consistent line of case law of the Technical Boards of Appeal. Therefore, the PI request of BMS is dismissed. BMS also filed interim relief proceedings against Teva before the same Provisions Judge, requesting a PI against Teva. In this case the Parties agreed that a judgement should be rendered identical to the judgment of 17 May 2023, so that all cases could subsequently be heard in the same appeal proceedings. The Provisions Judge rejected the PI against Teva on the same grounds as expressed in his  decision of 17 May 2023. The main considerations of the CoA The key question in the interim relief appeal proceedings is which criteria should be applied in order to decide whether or not post-published evidence can be accepted to hold a patent claim inventive (ab initio plausibility or ab initio implausibility) in light of the decision of the EBA in G2/21. Unlike the Provisions Judge, the CoA holds the patent inventive. It finds that the post-published evidence can be taken into account. According to the CoA, the sole criterion in G2/21 for taking into account a technical effect when applying the PSA is if for the skilled person, having the common general knowledge in mind, and based on the application as originally filed, said technical effect is derivable as being encompassed by the technical teaching and embodied by the same originally disclosed invention. This entails that it is not obliged that the patent application always needs to provide ‘’proof’’ or needs to make plausible that the technical claimed effect actually occurs. This needs to be filled in on a case-by-case basis. The CoA refers to par. 77 of G2/21 to stress that the admission of post-published evidence is different in assessing inventive step when compared to assessing sufficiency of disclosure. The circumstances of the apixaban case imply that on the priority date the average person skilled in the art could derive from the application, WO 652, that apixaban has the most advantageous effect as an fXa inhibitor. Therefore, the criterion as described in G2/21 has been met. The patent application disclosed more than a mere verbal statement of the technical effect so there is no reason for the skilled person in the art to doubt that the function of apixaban (an improved fXa inhibitor) could not be achieved (ab initio implausibility). There is no requirement that any evidence to that effect should be included in the application. The CoA stated that in the final relief proceedings in France and Norway, the Courts came to a similar conclusion based on the same reasoning. It is remarkable that the CoA explicitly considers the decisions of these countries as highly persuasive to the detriment of the UK High Court and Appeal Court decisions, which it distinguishes as being made on the basis of assessing sufficiency of disclosure. The CoA points out (sections 3.21-3.24) that in many countries invalidity proceedings have been instituted, some of which have been decided, others are pending, two of which in NL.   

On 23 January 2024, the Provisions Judge of the District Court of The Hague handed down a decision in the PI proceedings initiated by Janssen Biotech Inc. (“Janssen”) against Samsung Bioepis NL B.V. (“Samsung NL”). Janssen claimed that Samsung NL infringed its Stelara SPCs granted in Italy and Denmark. The Provisions Judge denied the PI as according to his preliminary assessment Samsung NL can benefit from the SPC Manufacturing Waiver. Janssen’s SPC- Stelara Janssen holds European patent EP 1 309 692 B1 (“EP 692”) for “ANTI-IL-12 Antibodies, compositions, methods and uses“. The medicinal product of Janssen is marketed under the brand name ‘Stelara’ and contains the active ingredient ustekinumab. EP 692 was granted on 13 May 2009 in, among others, Italy and Denmark. The patent expired on 7 August 2021. After expiration, Janssen was granted a SPC in Italy, Denmark and the United Kingdom (UK – ending on 19 January 2024). Similar Stelara patents in Canada and South Korea have also expired. However, Jansen has filed patent(s) (applications) in these countries that protect the treatment regimen approved for Stelara for ulcerative colitis disease. SPC Manufacturing Waiver Samsung has developed a biosimilar of ustekinumab with Stelara as reference called SB17. Samsung NL issued a notice to the Danish and Italian authorities respectively that it intended to manufacture and stock its biosimilar in Denmark and Italy for the purpose of exporting it to the UK, Canada and South Korea based on Regulation 2019/933 regarding the SPC Manufacturing Waiver “MW Regulation”) and to market the product in the European Union after expiration of the SPC (stockpile exemption). Samsung NL mentioned that it would submit the reference numbers of its market authorisations in said countries as soon as publicly available. Samsung NL additionally undertook towards Janssen that it would not manufacture its biosimilar products for the EU-market until 24 January 2024 in order to avoid discussion on the stockpile exemption in the PI proceedings. The PI Judge’s assessment of infringement According to Janssen Samsung NL infringes its SPCs in Denmark and Italy and cannot benefit from the SPC Manufacturing Waiver because Samsung NL (i) did not specify the reference numbers of the marketing authorisations in the exporting countries, (ii) Janssen’s patent rights are in force in the countries to which Samsung NL intends to export its biosimilar, and (iii) Samsung NL is not allowed under the SPC Manufacturing Waiver to store the biosimilar products. The PI Judge finds that according to the text of MW Regulation the manufacturer is obliged to provide the reference number of market authorisation, or the equivalent of such authorisation in each exporting third country, only as soon as it is publicly available. This entails, according to the preliminary view of the Provisions Judge, that if this number is not yet publicly available, the manufacturer has the possibility to supplement the notification with the reference number of the marketing authorisation as soon as it is publicly available, as reflected in Article 5(5)(e) MW Regulation. The Provisions Judge considers that the MW Regulation is sufficiently clear on this item. It is taken into account that the nature and the content of the provisions in question were extensively debated during the revision of the earlier SPC Regulation. The Provisions Judge is therefore of the opinion that it is not necessary to raise preliminary questions to the Court of Justice of the EU on the application of the SPC Manufacturing Waiver, as suggested by Janssen. The fact that the District Court of Munich in the matter Janssen vs Formycon ruled differently on this matter does alter his view, especially because the Provisions Judge finds the reasoning of the District Court of Munich in said decision not convincing. Janssen further argued that Samsung NL may not manufacture a biosimilar under the waiver because in the countries to which Samsung NL intendeds to export its product, patent rights are existing. The Provisions Judge considers that there is no requirement under the MW Regulation that the intended exporting countries are free of patent rights and/or that the manufacturer must prove this in advance. Such requirement would be contrary to the objective of the MW Regulation of ensuring a level playing field with global competition. If EU based manufacturers were only allowed to manufacture for export to countries that are ‘free of patents’ they would be put in a serious disadvantage compared to non-EU based competitors not subject to such restrictions. In relation to the storage of the products the Provisions Judge states that it follows from the wording of Article 5(a)(a)(ii) of the MW Regulation that under the export exemption, ‘temporary storage’ is allowed. The MW Regulation does not specify a maximum period for such ‘temporary storage’ other than that it must be strictly necessary for the actual export. Conclusion The Provisions Judge is of the preliminary opinion that – contrary to the Janssen vs Formycon decision – a manufacturer of a biosimilar can rely on the SPC Manufacturing Waiver a) even if the market authorisation reference number is not yet publicly available, b) there are possible patents rights in the countries to which the product is exported and c) temporary storage of the products is possible when strictly necessary for the actual export.

Als onderdeel van de Europese Digital Finance-strategie heeft de Europese Commissie een verordening betreffende markten in cryptoactiva (verkort: MiCa Verordening) voorgesteld. Met de Digital Finance-strategie wil de Commissie meer ruimte creëren voor en impulsen geven aan het potentieel dat digitale financiële diensten bieden in termen van innovatie en concurrentie. Vanwege de toenemende populariteit van cryptoactiva, kon de regulering hiervan in de strategie niet ontbreken. Indien het voorstel in de huidige vorm wordt aangenomen, heeft dit echter vergaande gevolgen voor aanbieders van cryptoactiva(diensten) in de Europese Unie (EU). Wat deze gevolgen precies zijn, zal in dit artikel worden toegelicht. Toepassingsgebied Op moment wordt het merendeel van cryptoactiva niet door Uniewetgeving gereguleerd, met uitzondering van cryptoactiva die kwalificeren als financieel instrument onder de richtlijn markten voor financiële instrumenten (MiFiD II, Richtlijn 2014/65/EU) of als elektronisch geld in de zin van de richtlijn elektronisch geld 2 (EMD2, Richtlijn 2009/110/EG). Dit brengt volgens de Europese Commissie risico’s met zich mee, met name op het gebied van consumentenbescherming. Om een oplossing te bieden voor deze risico’s, en tegelijkertijd marktintegriteit op de cryptomarkt in de EU te bevorderen, is gekozen voor het invoeren van een verordening met een breed toepassingsbereik door middel van een brede definitie van cryptoactiva. Een cryptoactief wordt gedefinieerd als ‘een digitale weergave van waarde of rechten die elektronisch kan worden overgedragen en opgeslagen, met gebruikmaking van Distributed Ledger Technology (DLT) of vergelijkbare technologie’. Binnen de algemene definitie van cryptoactiva wordt vervolgens onderscheid gemaakt tussen drie subcategorieën waar specifiekere voorwaarden voor gelden. Asset-referenced tokens E-money tokens Gebruikstokens De eerste van deze categorieën cryptoactiva probeert een stabiele waarde te handhaven door te verwijzen naar diverse valuta die een wettig betaalmiddel zijn, naar één of meer grondstoffen, naar één of meer cryptoactiva of naar een combinatie van de drie. Door deze stabiele waarde te hanteren worden houders van asset-referenced tokens de mogelijkheid geboden om deze vorm van crypto als betaalmiddel te gebruiken voor bijvoorbeeld de aankoop van goederen en diensten, maar ook als waardeopslag. Omdat deze tokens breed ingezet kunnen worden als betaalmiddel, houden zij vergeleken met andere, minder breed inzetbare cryptoactiva, hogere risico’s in ten aanzien van consumentenbescherming en marktintegriteit. Voor emittenten van asset-referenced tokens gelden daarom strengere voorwaarden. Er wordt onder andere vereist dat de emittent een statutaire zetel en vergunning in de EU heeft en er gelden regels omtrent reserveactiva en gecontroleerde afwikkeling. De categorie e-money tokens tracht, net als asset-referenced tokens, een stabiele waarde te hanteren. Bij e-money tokens wordt hiervoor echter naar slechts één fiduciaire valuta verwezen. Ook bij deze categorie geldt een hoger risico voor consumenten en marktintegriteit, met name in geval van significante e-money tokens die grotere risico’s voor de financiële stabiliteit inhouden. Derhalve gelden ook voor emittenten van e-money tokens aanvullende regels, onder andere met betrekking tot de vergunningen, reserveactiva en beleggingen. De derde categorie cryptoactiva die de Europese Commissie in haar voorstel onderscheid, zijn gebruikstokens. Deze tokens hebben niet-financiële doelstellingen die met de exploitatie van een digitaal platform en digitale diensten verband houden. Kortom, ze zijn bedoeld om digitale toegang tot een goed of dienst te geven. Om te kwalificeren als gebruikstoken in de zin van de MiCa Verordening is vereist dat de tokens beschikbaar zijn op DLT en enkel door de emittent van het token worden geaccepteerd. Vanwege de niet-financiële doelstellingen van gebruikstokens, gelden voor deze categorie minder stringente voorwaarden. In principe gelden voor gebruikstokens de algemene voorwaarden die voor cryptoactiva niet zijnde asset-referenced tokens of e-money tokens gelden, met een aantal extra verplichtingen omtrent gegevensverstrekking of verklaringen in het whitepaper. Regels voor aanbieden van cryptoactiva De Europese Commissie stelt in de voorgestelde verordening drie categorieën regels met betrekking tot aanbieden van cryptoactiva: regels voor asset-referenced tokens, regels voor e-money tokens en algemene regels die gelden voor alle overige gevallen die kwalificeren als cryptoactiva in de zin van de verordening, waaronder ook gebruikstokens. Deze algemene regels zullen in de navolgende alinea’s worden besproken. Op grond van de voorgestelde MiCa Verordening, mag een emittent enkel cryptoactiva (niet zijnde asset-referenced tokens of e-money tokens) in de Unie aan het publiek aanbieden of verzoeken om toelating van de cryptoactiva tot de handel op een handelsplatform indien de emittent een rechtspersoon is. Daarnaast is de emittent verplicht een whitepaper op te stellen. Het whitepaper moet bepaalde informatie en verklaringen bevatten, waaronder een beschrijving van de emittent en zijn belangrijkste deelnemers, een nadere beschrijving van de kenmerken van de aanbieding en informatie over de onderliggende technologie en standaarden die op de cryptoactiva zijn toegepast. Het opgestelde whitepaper dient voorafgaand aan publicatie kennisgegeven te worden, en uiteindelijk dient het te worden gepubliceerd op de (publiek toegankelijke) website van de emittent, uiterlijk op de begindatum van de aanbieding/toelating tot de handel op een handelsplatform. Naast het whitepaper moet de emittent ook voldoen aan verplichtingen met betrekking tot de handelswijze van de emittent. Deze verplichtingen vereisen onder meer dat de emittent billijk en professioneel handelt, juist communiceert met houders van cryptoactiva en belangenconflicten voorkomt. Een aantal specifieke situaties zijn van deze vereisten uitgezonderd. Voor het aanbieden van cryptoactiva in deze specifieke gevallen geldt enkel de eis dat de emittent een rechtspersoon is. Deze uitzondering ziet onder andere op cryptoactiva die uniek zijn en niet fungibel met andere cryptoactiva (de zogenaamde Non-fungible tokens, NFT’s), situaties waarin cryptoactiva kosteloos worden aangeboden en situaties waarin over een periode van twaalf maanden de totale tegenwaarde van een aanbieding aan het publiek van cryptoactiva in de EU niet meer dan €1.000.000,- bedraagt. Ter bevordering van de consumentenbescherming verplicht de MiCa Verordening emittenten om een herroepingsrecht te verlenen aan consumenten van cryptoactiva (niet zijnde asset-referenced tokens of e-money tokens). Consumenten moeten veertien kalenderdagen de tijd krijgen om kosteloos en zonder opgave van redenen hun instemming met de aankoop van cryptoactiva te herroepen. Informatie omtrent de herroeping dient ook in het whitepaper opgenomen te worden. Aanbieden van cryptoactivadiensten Momenteel geldt voor cryptodienstverleners in Nederland een registratieregime op grond van de Wet ter voorkoming van witwassen en financieren van terrorisme. Dit registratieregime zal met de invoer van de MiCa Verordening worden vervangen door een vergunningenregime. Cryptodienstverleners die cryptoactivadiensten willen aanbieden in de EU moeten na invoer van de verordening een statutaire zetel hebben in een lidstaat van de Unie en moeten een vergunning aanvragen waarbij te allen tijde aan de vergunningsvoorwaarden moet worden voldaan. Deze eisen gelden voor aanbieders van diensten die verband houden met alle soorten cryptoactiva, dus ook asset-referenced tokens en e-money tokens. Een voordeel van dit vergunningensysteem ten opzichte van het registratieregime is het feit dat één vergunning voldoende is voor aanbieden van de betreffende diensten in de gehele Unie. Dit verbetert de positie van in Nederland gevestigde cryptodienstverleners aangezien deze zijn onderworpen aan een relatief strenge toezichthouder (De Nederlansche Bank) vergeleken met toezichthouders in andere lidstaten. De MiCa Verordening kwalificeert de volgende activiteiten als cryptoactivadiensten: Bewaring en beheer van cryptoactiva namens derden; Exploitatie van een handelsplatform voor cryptoactiva; Omwisselen van cryptoactiva voor een fiduciaire valuta die een wettig betaalmiddel is; Omwisselen van cryptoactiva voor andere cryptoactiva; Uitvoering van orders of ontvangen en doorgeven van orders voor cryptoactiva namens derden; Plaatsen van cryptoactiva; Adviesverlening over cryptoactiva. Op basis van de verordening is dus voor de uitoefening van een breed scala aan activiteiten gerelateerd aan cryptoactiva een vergunning vereist. Naast de vergunningseis stelt de MiCa Verordening tevens een lijst met verplichtingen waar cryptodienstverleners aan moeten voldoen.Er wordt onder andere een uitbestedingsbeleid, een klachtenprocedure en een strikte scheiding tussen de klantengelden en het eigen vermogen van de dienstverlener vereist. Bovendien gelden er strike eisen ten aanzien van marktmisbruik en insider trading. Toekomstvisie Het voorstel voor de MiCa Verordening is inmiddels voorgelegd aan het Europees Parlement en de Raad van de Europese Unie. Vermoedelijk zal het voorstel later dit jaar worden aangenomen en zal vanaf dan een omzettermijn van 18 maanden gaan lopen. Naar verwachting zal de verordening (eind) 2024 in de lidstaten van toepassing zijn en zullen de hierboven besproken regels gaan gelden voor alle ondernemingen die cryptoactiva(diensten) willen aanbieden in de lidstaten. De MiCa Verordening brengt veel verplichtingen met zich mee, met name voor cryptodienstverleners die slechts met een statutaire zetel in de EU en een vergunning in een van de lidstaten actief kunnen zijn binnen de lidstaten. Naast deze verplichtingen brengt de verordening ook significante voordelen met zich mee. Regulering van de cryptomarkt op Europees niveau zal zorgen voor een gelijk speelveld met betrekking tot cryptoactiva in de Unie en zal daarmee een sterke concurrentiepositie mogelijk maken voor cryptodienstverleners die in Nederland zijn gevestigd. Tevens zullen cryptodienstverleners met één enkele vergunning toegang verkrijgen tot de gehele Europese markt. Dit biedt meer duidelijkheid en zekerheid dan de huidige verschillende nationale (registratie)regimes. De verordening beschermt daarnaast ook de positie van consumenten in deze financieel risicovolle markt. Al met al lijkt de MiCa Verordening dus een positieve ontwikkeling te zijn, die door middel van regulering op Europees niveau een veilige en concurrerende omgeving tracht te creëren voor de snel ontwikkelende cryptoactiva(diensten) in de EU.

De Autoriteit persoonsgegevens (Ap) heeft op 1 mei 2020 een boetebesluit gepubliceerd waarbij zij een werkgever een boete heeft opgelegd van 725.000 euro. Volgens de Ap overtreedt de werkgever de AVG door werknemers gebruik te laten maken van een in-uitklok-systeem met behulp van hun vingerafdruk. Waar ging het mis? Een vinger afdruk is een biomedisch gegeven. Biomedische gegevens zijn bijzondere persoonsgegevens en mogen slechts onder hele strenge voorwaarden worden verwerkt. In dit geval kon de werkgever niet aantonen dat hij uitdrukkelijke toestemming had ontvangen van alle werknemers. In het bijzonder gaat de Ap ervan uit dat in een arbeidsverhouding geen of weinig ruimte is voor uitdrukkelijke toestemming omdat dit een gezagsverhouding is tussen de werkgever en de werknemer. Als een werkgever de ruimte wil benutten om dergelijke biomedische gegevens te gebruiken, zal de werkgever zijn uiterste best moeten doen om (i) alles schriftelijk zorgvuldig vast te leggen en (ii) te bewijzen dat zijn werkgevers niet verplicht zijn om mee te doen en dus toestemming hebben gegeven. In de onderhavige casus was feitelijk niets vastgelegd over de toestemming, er was alleen iets opgenomen in het handboek over de toekomstige mogelijkheid om te werken met vingerscannen. Mag een vingerafdruk dan helemaal niet? Het is in beginsel mogelijk om als organisatie te werken met een vingerafdruk voor het in- en uitklokken. Randvoorwaarden zijn dan wel dat de werkgever moet kunnen aantonen dat er geen sprake is van ‘dwang’ maar ‘toestemming’. Een veel gebruikte mogelijkheid binnen de arbeidsrelatie is om een duidelijke keuzemogelijkheid te bieden. Aan de keuze voor het een of het ander mogen geen nadelige gevolgen zitten. Met andere woorden: de werknemer kan kiezen voor een pasje of voor een vingerafdruk. Het alternatief moet ook daadwerkelijk functioneren en de werknemer niet achterstellen. Het hebben van een hypothetisch alternatief, is vaak onvoldoende. Daarnaast moet de toestemming schriftelijk gedocumenteerd zijn. De werknemer moet immers ook alle informatie hebben ontvangen die relevant is om zijn toestemming te kunnen geven. Verder zal het bedrijf ook na moeten denken over een privacy impact analyse voor de verwerken, waarbij alle risico’s in kaart worden gebracht. Gebruik van bijzondere persoonsgegevens bij werkgevers De uitspraak is relevant omdat voor het eerst de Ap op dit onderwerp handhavend optreedt en direct een zware boete oplegt. Of de boete stand zal houden, weten we nog niet. In de tussentijd zal het boetebesluit werknemers aansporen om hun beleid verder op orde te krijgen. Niet alleen waar het gaat om in- en uitklokken, maar ook waar het gaat om gebruik van pasfoto’s en gezichtsherkenning binnen de software-systemen van de werkgever. Veelal worden de mogelijkheden niet uitgesloten door de werkgever en ‘ter vrije keuze’ door de werknemer gebruikt. Maar in de praktijk wordt daar ook feitelijk niets over vastgelegd of gecommuniceerd. Werk aan de winkel…?! Of de boete nu proportioneel is of niet, het heeft in ieder geval het effect dat in Nederland iedereen nogmaals kritische naar zijn eigen procedures zal kijken. Meer informatie Heeft u vragen over privacy? Neem contact op met La Gro Advocaten, mr. Benjamin Niemeijer via telefoonnummer 0172-503250 of per e-mail via [email protected].

De auteurswet wordt vernieuwd met de implementatie van de DSM-Richtlijn. Vanaf 7 juni 2021 moeten alle lidstaten van de Europese Unie de DSM-Richtlijn omzetten naar eigen wetgeving. De DSM-Richtlijn is in Nederland bijna letterlijk overgenomen in de Nederlandse wetgeving. Wat verandert er onder de DSM-Richtlijn? Artikel 17 – saga Belangrijkste wijziging die voortvloeit uit de DSM-Richtlijn is artikel 17 van de DMS-Richtlijn. Dat is artikel 29c van onze nieuwe auteurswet. Dat artikel houdt in dat platformaanbieders op internet vooraf toestemming nodig hebben van de auteursrechthebbende om een werk te mogen publiceren. Zonder toestemming is er sprake van inbreuk. De Europese Commissie wil met deze regel meer balans creëren omdat platforms als Facebook en YouTube veel inkomsten genereren met reclame-inkomsten terwijl de makers van de werken die daarop worden vertoond weinig inkomsten krijgen. Met deze nieuwe regel worden platforms feitelijk gedwongen om de reclame-inkomsten die via het platform worden genereerd te gaan delen met de auteursrechthebbenden. Hiermee wordt de zogenaamde ‘value gap’ gedicht. Als er geen mogelijkheid is om licenties af te sluiten met rechthebbenden, moeten de platforms een uploadfilter gebruiken om illegale content te weren. Op de uitvoering en toepassing van de regeling is veel kritiek gekomen. Ook wordt de regeling anders geïmplementeerd in verschillende landen. Uiteindelijk zal moeten blijken hoe de big-tech zal omgaan met de nieuwe regels. Hoe wordt de uploadfilter gecontroleerd? In hoeverre zal transparant worden gemaakt dat bijvoorbeeld geen licentieovereenkomst kon worden gesloten? Transparantie Verder geldt vanaf 7 juni 2021 een transparantieverplichting. De auteur heeft recht dat er een deugdelijke administratie wordt gevoerd omtrent de exploitatie van zijn werk. Dat recht bestond al onder de huidige auteurswet. Maar het recht op transparantie was er nog niet. Nieuwsdiensten Belangrijk is verder ook dat nieuwsartikelen niet zonder toestemming en betaling meer mogen worden gebruikt op internet zoals bij GoogleNews. Dat is voor nieuwediensten een als GoogleNews een grote wijziging. Hyperlinking valt daar niet onder. Meer informatie Heeft u vragen over privacy of intellectueel eigendom of ICT recht? Neem contact op met La Gro Advocaten, Benjamin Niemeijer via telefoonnummer 0172-503250 of per e-mail via [email protected].

Afgifte van persoonsgegevens wordt terecht door Ziggo geweigerd in de zaak tegen Dutch Filmworks. De distributeur claimde dat 377 houders van Ziggo-IP-adressen zich schuldig maakten aan het illegaal downloaden van films en eiste de gegevens op om hen te beboeten. Het arrest In het arrest Lycos/Pessers heeft de Hoge Raad het arrest van het Gerechtshof Amsterdam bekrachtigd. Het Gerechtshof overwoog hier dat een Internet Service Provider (ISP) de NAW-gegevens van een abonnee die onrechtmatig handelt jegens een derde dient af te geven aan deze derde. Het zou maatschappelijk gezien ongewenst zijn als een derde geen enkele reële mogelijkheid heeft de ISP-houder daarop aan te spreken. Het toetsingskader wat de Hoge Raad hier heeft gehanteerd, is vandaag de dag nog steeds relevant. Dit bleek onlangs opnieuw uit de uitspraak van de voorzieningenrechter in Utrecht in de zaak Dutch Filmworks B.V./Ziggo c.s. Toetsingskader De rechter heeft in deze zaak bepaald dat Ziggo de NAW-gegevens van abonnementhouders niet aan Dutch Filmworks (DFW) hoeft af te staan. DFW vorderde deze gegevens omdat de IP-adressen van de abonnementhouders gebruikt zijn bij het illegaal uitwisselen van de film ‘The Hitman’s Bodyguard’ via BitTorrent netwerken. Ziggo weigerde deze gegevens af te staan met een kortgedingprocedure als gevolg. De voorzieningenrechter ging niet mee met het standpunt van Ziggo c.s. dat het toetsingskader uit Lycos/Pessers ‘is ingehaald door de Europese jurisprudentie (Promusicae arrest en Bonnier Audio arrest) waardoor het helemaal niet meer relevant’ is. Het toetsingskader blijft hier het uitgangspunt, waarin de volgende overwegingen centraal stonden. Is het voldoende aannemelijk dat de informatie jegens de derde onrechtmatig en schadelijk is? Heeft de derde een reëel belang bij de verkrijging van de NAW-gegevens? Is het aannemelijk dat er in het concrete geval geen minder ingrijpende mogelijkheid bestaat om de NAW-gegevens te achterhalen? Brengt de afweging van de betrokken belangen met zich mee dat het belang van de derde in dit geval zwaarder dient te wegen? Op punt a, b en c heeft de rechter geoordeeld in het voordeel van DFW. Uitgangspunt is namelijk dat de abonnementhouders die via een BitTorrent netwerk illegaal downloaden onrechtmatig handelen – in de zin van artikel 6:162 BW – jegens de intellectueel eigendomsgerechtigde. DFW heeft tevens een reëel belang bij het verkrijgen van de gegevens van deze abonnementhouders, om zo daadwerkelijk tegen hen op te kunnen treden. In deze situatie waren er geen minder ingrijpende mogelijkheden om de NAW-gegevens te achterhalen. Maar dan belandt de rechter bij de laatste overweging; de belangenafweging tussen DFW, Ziggo c.s. en de abonnementhouders. In overweging wordt genomen dat er veel onduidelijkheid bestaat over wat de abonnementhouder boven het hoofd hangt nadat DFW over hun gegevens zou beschikken. Zo is de daadwerkelijke hoogte van het boetebedrag, de samenstelling hiervan en het antwoord op de vraag hoe DFW voor het overige de houders van de IP-adressen tegemoet zal treden niet bekend. De belangenafweging van punt d valt uit in het nadeel van DFW, wat ertoe leidt dat de vordering tot afgifte wordt afgewezen. Vordering vaker afgewezen Dit doet de vraag rijzen hoe de (voorzieningen)rechter in vorige gevallen heeft geoordeeld over de (on)rechtmatigheid van het weigeren NAW-gegevens te verstrekken aan een derde. Naar aanleiding van dit kleine onderzoek naar recente jurisprudentie kan de conclusie getrokken worden dat een vordering tot het verstrekken van NAW-gegevens door rechters vaker wordt toegewezen dan afgewezen (11 keer ten opzichte van 3 keer). De vorderingen die afgewezen zijn, zijn dat alle drie om verschillende redenen (zoals het ontbreken van bewijs van de inbreuk enzovoorts) waardoor hier geen lijn uit te trekken valt. Opmerking verdient dat er vanaf medio 2016 geen vorderingen tot het verstrekken van NAW-gegevens meer zijn afgewezen, al hoeft dit niet per se een trend aan te duiden. Contact Vragen over intellectueel eigendom? Neemt u gerust contact op met La Gro Advocaten, mr. Benjamin Niemeijer via telefoonnummer 0172-503250 of per e-mail [email protected]. Wilt u in de toekomst op de hoogte worden gesteld van onze artikelen en gratis kennissessies? Schrijf u dan hier in voor onze driemaandelijkse nieuwsbrief.